Boobies!!!

Na ongeveer anderhalf uur vliegen, zien we de eerste eilandjes van het Galapagos archipel. Een half uurtje later zetten we voet aan wal. We zijn er! Nog even wat papiertjes invullen en 100 dollar neerleggen (de national park entrance fee, waarvoor we een mooie stempel in ons paspoort krijgen) en we kunnen de bus instappen die ons naar de ferry brengt, om vervolgens op een andere bus te stappen naar Puerto Ayora. Nadat we een hotel hebben gevonden, gaan we meteen op zoek naar lastminute-deals voor cruises. We willen toch zo veel mogelijk zien van de Galapagos, dus we besluiten om een 5 daagse cruise te boeken op de Encantada. Deze zeil/motorboot heeft de mooiste route en is ook nog eens de goedkoopste (voor zover je het goedkoop kunt noemen). Verder is het een kleine boot voor 12 personen, wat ons wel aanstaat.

De boot vertrekt pas over twee dagen, dus we hebben nog tijd om wat van de omgeving te bekijken. We bezoeken Las Grietas, een lava canyon waar we snorkelen tussen de vissen en de zonnestralen die het water induiken. Wat een geweldig begin, dat beloofd veel goeds! ’s Middags gaan we naar Tortuga Bay, een fantastisch mooi wit strand en hier zien we de eerste Marine Iguanas (die alleen op de Galapagos voorkomen) in grote getalen. Ook hier snorkelen we weer, maar nu met de Iguanas.

Nadat we op de eerste dag hebben kennis gemaakt met de andere 10 passagiers van de Encantada, bezoeken we het ‘Giant Tortoises Breeding Center’ in Puerto Ayora. Om zes uur staat het diner klaar op de boot en ’s avonds varen we de haven uit voor een elf uur durend tochtje richting het eiland Genovesa, oftewel vogeleiland. Gezien onze eerdere ervaringen op boten, hebben we maar even een doosje Mareol gekocht, die zeeziekte tegen moet gaan. En die zeker de eerste nacht hebben geholpen. Om kwart over zes ’s ochtends de volgende dag worden we wakker van het geluid van het anker dat wordt losgelaten. Gelukkig, m’n droom, eerder een nachtmerrie waarin de boot kapseisde, is toch niet echt, we zijn veilig gearriveerd.

Na het goed verzorgde ontbijt stappen we met z’n allen op de Zodiac richting wal. Het lijkt wel een romantische film, beginnend met de begroeting van een pelikaan en een pelsrob en eenmaal boven aan de trap de liefdespogingen van de Nazca boobies, die elkaar het hof proberen te maken, tot de eieren die liefdevol worden beschermd en het uiteindelijk groot brengen van de jonkies. We staan oog in oog met de wonderschone Red-footed Boobie. En de bijnaam vogeleiland doet z’n naam eer aan, wat een vogels, van de prachtige red-billed tropic bird tot de ietwat gemene frigatbird, die aan z’n voedsel komt, door het van andere vogels af te pakken. Na de wandeling duiken we het water in met onze snorkelsetjes en zien we allerlei gekleurde vissen, van de Pacific Boxfish tot de Moorish Idol en zwemmen we langs twee in het water spetterende fur seals (pelsrobben). ’s Middags maken we een wandeling aan de andere kant van het eiland, waar we op het Darwin strand worden opgewacht door een zoogende zeeleeuw met haar moeder. Een Swallow-tailed Gull familie en nog meer zeeleeuwen, mockingbirds, finches, frigatebirds en red-footed boobies. De die-hards maken vanaf het strand nog een snorkeltochtje en zo zien we voor het eerst een eagle-ray. We hebben foto’s gemaakt met onze wegwerp onderwatercamera, maar deze moeten nog worden ontwikkeld.

Onze blog zal waarschijnlijk erg goed bekeken worden na dit bericht, omdat iedereen bij de titel denkt dat ze spannende foto’s te zien krijgen. Maar de term boobies komt van de verschillende soorten Booby die op de Galapagos leven. Mannelijke boobies zwabberen heel erg klunzig met hun gekleurde voeten, om indruk te maken op de vrouwtjes boobies. De naam komt van de spaanse vertaling van clown, Bobo, omdat ze vroeger telkens erg mak en klunzig op vissersboten landen waardoor ze een makkelijke prooi waren voor een lekker tussendoortje voor de zeelieden. Wil je meer weten over boobies, type dan maar eens boobies in op google, haha.

Het eten op de boot is bijzonder goed en de groep is ontzettend leuk. Iedereen kan het goed met elkaar vinden en ’s avonds drinken we nog een biertje op Lance z’n verjaardag, voordat we weer een nachtje gaan varen richting Bartolomé.

Met een kopje thee staan we om half zeven op het dek om onze nieuwe omgeving te aanschouwen. Al gauw valt het oog op grote gevaarten in het water. Het water is zo helder dat we al gauw drie grote black-tipped reef shark ontdekken. Ze blijven de hele tijd onder de boot zwemmen, dus we kunnen ze goed zien. Na het ontbijt maken we een lava wandeling, voordat we weer gaan snorkelen bij de kust. De black-tipped reef sharks blijven helaas bij de boot zwemmen, maar na een poosje zien we wel een white-tipped reef shark van ongeveer twee meter lang. Durfden we in Fiji nauwelijks met onze voeten in het water te staan, toen deze beestjes voorbij zwommen, hier zwemmen we gewoon met ze mee. Kicken!!! O ja, en daarvoor zagen we nog een schildpad, maar die verdween al gauw uit ons oog, toen de shark voorbij kwam zwemmen. Naast alle andere gekleurde vissen, zien we ook nog een mega-grote kreeft. Oe, wat hoop ik voor jullie, dat de onderwater foto’s lukken, zodat we al het pracht en praal kunnen laten zien.

’s Middags maken we een wandeling op Bartolomé, waar we worden getrakteerd op een prachtig uitzicht. En gaan we weer snorkelen. We zien een pinguïn die lekker staat te drogen aan wal en naast de grote scholen vis, zien we een supersnelle zeeleeuw voorbij zwemmen. Helaas had ie haast en had ie geen tijd om te spelen.

Vanavond varen we gelukkig maar een klein stukje, richting Sombrero de Chino, oftewel de Chinese hoed en kunnen we ’s avonds lekker op het dek zitten en genieten van de zonsondergang.

Dag 4 staat in het teken van het aanschouwen van de zonsopgang, een wandeling op de Chinese hoed, het laatste snorkel-avontuur en een tochtje door de mangroves. Op Sombrero de Chino zien we ontelbaar veel zeeleeuwen met jonkies die net als baby’s veel lawaai maken. En marine iguanas en felgekleurde krabben. Voordat we gaan snorkelen, zien we dat we nog maar twee foto’s op onze onderwater camera hebben, dus dat wordt lastig! Het begon uiteraard met visjes, veel gekleurde visjes. In grote scholen, prachtig, maar nog geen foto waard. Daarna een onderwater etende marine iguana (die hadden we nog niet gezien, onder water dan!). Dus even onderwater overleg met handgebaren en we gaan ervoor, dus klik, nog 1 foto over. Een grote eagle ray zwemt voorbij, deze hebben we al op de foto, dus nog even wachten met klikken. Wachten op ongeveer 6 tot 8 voorbij zoevende pinguïns, ze gingen zo snel, ik kon ze niet tellen. En nu maar duimen dat de foto is gelukt! De laatste beesten van dit snorkel-avontuur staan voor altijd op onze eigen geheugenkaart. Twee spelende zeeleeuwen die wel 5 minuten bij en om ons heen zwommen. Aan Jay zijn flippers trokken en over Jay uit het water over hem heen sprongen. Genieten, wat een knaller van een snorkel-afsluiter! Iedereen is in extase en kan nauwelijks bevatten wat er allemaal gebeurde. Zelfs de crew-members die op de laatste dag ook bijna allemaal mee gingen snorkelen zijn overdonderd. Het is nauwelijks te bevatten. Tijdens het tochtje door de mangroves zien we vanaf de Zodiac nog de blue-footed boobies, pelikanen, slapende white-tipped reef sharks en veel parende schildpadden. Iedereen valt die avond volgens mij met een glimlach in slaap, wij in ieder geval wel!

De volgende (laatste) dag moeten we vroeg op, want we gaan een wandeling maken op het eiland North Seymour, voordat we gaan ontbijten. Een laatste verliefde blik op al die schattige baby zeeleeuwtjes. Na het ontbijt worden we naar het vliegveld gebracht, waar we afscheid nemen van een deel van de groep die weer terugvliegt naar vaste land. Samen met het andere deel van de groep gaan we weer richting de ferry en stappen vervolgens weer op de bus die ons weer naar Puerto Ayora brengt. Aangezien we nog twee nachten op de Galapagos hebben, besluiten we om voor de volgende dag nog een dagtour te boeken naar een ander eiland, Isabela. Opnieuw dus vroeg opstaan om vervolgens met een speedboat, de twee uur durende overtocht te maken van Santa Cruz naar Isabela. Bij Isabela aangekomen, zien we onze boot, de Encantada liggen. Wij gaan met onze nieuwe gids eerst naar een lagoon op het eiland om 13 flamingo’s te bekijken. De rest van de dag zien we nog heel veel reuze land-schildpadden, 4 pinguïns, tientallen slapende white-tipped reef sharks, ontelbare marine iguanas, oystercatchers (scholeksters) en snorkelen we met de grootste schildpadden die we ooit onder water hebben gezien, 1 mannetje en 2 vrouwtjes. Een mooie afsluiter van de dag en van ons Galapagos avontuur!

Meer foto’s van alle geweldige dieren hebben we op een aparte Galapagos Wildlife pagina gezet!

De weg naar Galapagos

Lang, lang geleden zag ik een documentaire over de Galapagos eilanden. Op dat moment leek het me een onbereikbaar stukje wereld, ver, heel ver weg van onze wereld en had ik nooit gedacht dat ik daar nog eens voet aan wal zou zetten en oog in oog zou staan met Blue-footed Boobies. Maar het ondenkbare is afgelopen week werkelijkheid geworden. Ik ben er nog ondersteboven van…

Het organiseren van het hele gebeuren heeft nogal wat voeten in aarde gehad. Alles in één keer laten regelen, dus een compleet pakket met vliegtickets en tour (cruise) kopen, of toch kijken of we het zelf kunnen doen. Aangezien de prijzen van de reisbureaus er niet om liegen, besluiten we om te kijken, of we het zelf kunnen doen. Daar komt bij, dat er voor de Galapagos vaak last minute aanbiedingen zijn, dus mocht het niet lukken om het zelf te doen, dan hebben we dat nog achter de hand. De reisbureaus willen daarnaast duidelijk verkopen, want ze geven aan dat het zelf niet te regelen valt en dat er aparte belastingen betaald moeten worden op het vliegveld, wanneer je het niet via hen koopt. We zijn echter al zoveel reizigers tegengekomen die het zelf hebben geregeld, dat we daar niet intrappen. Tijdens het reizen door Ecuador en Peru, verdiepen we ons in de wereld die Galapagos heet en hebben we een lijstje gemaakt met belangrijke informatie, zoals op welke eilanden je welke dieren kunt zien. En gaan we op zoek naar vliegtickets.

Het online boeken van een vlucht, wilde steeds maar niet lukken. Zou het dan toch niet kunnen? Zenuwslopend, want de terugvlucht naar New York (die we geboekt hebben als retourtje New York-Guayaquil) komt steeds dichterbij. We konden wel vluchten vinden, maar we konden ze steeds niet boeken, omdat ze uitverkocht zouden zijn. We geven niet op en blijven zoeken en proberen en in Bolivia komt dan eindelijk het internetbankieren schermpje in beeld. We kunnen betalen! We zijn beduusd, maar ik heb niet vaak zonder enige moeite, zo’n bedrag overgeboekt. Op de valreep, over twee weken is het zover, Galapagos here we come!

We vliegen van Zuid Peru (Arequipa) naar Noord Peru (Piura), omdat nationaal vliegen veel goedkoper is dan internationaal. Eenmaal in Piura hopen we een bus te kunnen regelen naar Guayaquil (Ecuador), vanwaar we de volgende dag weer naar de Galapagos vliegen. We hebben meerdere pogingen gedaan, om de bus al van tevoren te regelen, door te bellen en te mailen, maar de telefoonnummers werkten niet en op de emails hebben we nooit antwoord gekregen. Omdat we de grens over moeten, willen we een busmaatschappij die goed staat aangeschreven. Corruptie is hier de normaalste zaak van de wereld, dus als je niet oppast, sta je in je ondergoed in niemandsland tussen Peru en Ecuador. Dat wordt dus nog even spannend. De hoteleigenaar in Piura waar we ’s avonds aankomen is erg behulpzaam en belt meteen in de rondte, maar ook hem lukt het niet om contact te krijgen met de busmaatschappij (CIFA). Een andere goed aangeschreven maatschappij, Cruz del Sur, rijdt morgen niet, dus er zit niets anders op dan in een taxi te springen en naar het CIFA kantoor te rijden. Iets wat we ’s avonds normaal gesproken vermijden. Het kantoor staat op een erg vreemde plek in een achteraf buurtje, wat een verhoogde hartslag en wat zweetdruppeltjes veroorzaakte. Ik zag mezelf al staan in m’n onderbroek, maar gelukkig maakte dat beeld, nadat we de hoek omdraaiden, plaats voor het verlichte logo van CIFA en zag ik dat er nog licht brandde in het kantoor. Tien minuten later gingen we met twee bustickets voor de volgende ochtend weer terug naar het hotel. Op aanraden van de hoteleigenaar hebben we het bemachtigen van de felbegeerde bustickets gevierd bij de overbuurman, de Chinees.

Bijna in de zwembroek …

Peru zit er bijna op. En man, wat hebben we veel gezien. De titel van dit bericht is misschien een beetje vreemd, maar zodra je het bericht hieronder hebt gelezen, zul je snappen waar het op slaat.

Peru is een ontzettend gevarieerd land. We zijn bovenin begonnen vanuit Ecuador, waarbij we bij de grensovergang even moesten wachten op onze stempels, omdat het internet eruit lag. Maar na een uurtje stond er eindelijk een extra Ecuador en de eerste Peru stempel in onze paspoorten. We zijn begonnen in de badplaats Mancora, even heerlijk bijkomen aan het strand en zijn vervolgens naar Chiclayo gereden dwars door een gigantisch woestijngebied. Hier hebben we ons verdiept in de Moche en de Sipán cultuur. We hebben onder andere het Museo Tumbas Reales de Sipán in Lambayeque bezocht en de piramides van Tucumé.

Na deze culturele kennismaking met Peru zijn we het binnenland ingetrokken naar Cajamarca. Elke busrit duurt ongeveer 8 uur, en de buschauffeurs worden hier bij het examen, waarschijnlijk getest op hoe goed ze zijn in onveilig inhalen op bergpassen, voor gevaarlijke bochten, dus erg gevaarlijk. We komen elke keer weer zwetend de bus uit. Cajamarca is een leuk stadje, met weinig toeristen. Nadat we met twee andere toeristen hebben gesproken komen we erachter waarom, namelijk omdat het door veel buitenlandse ministeries als ‘onveilig’ wordt beschouwd en niet essentiële reizen naar dit gebied worden afgeraden. Hmm, worden we lui, dat we deze dingen niet meer uitzoeken? De onveiligheid zit hem in de demonstraties die hier worden gehouden tegen het mijnen. We hebben de demonstraties wel gezien, maar we hebben ons geen moment onveilig gevoeld. Integendeel zelfs. Achteraf lezen we op de minbuza website ook dat het gebied rond Chiclayo in het rijtje van ‘noodtoestand’ staat. We bezoeken even buiten de stad Cajamarca, Cumbe Mayo. Dachten we dat Nederlanders goed waren in watermanagement en kanaaltjes graven. Nou 1500 v.C. konden ze er hier ook wat van. Op een hoogte van 3300 meter zijn hier met de hand aquaducten gemaakt, zodat het water dat anders via de bergrug naar de Atlantische Oceaan zou stromen, nu de andere kant van de berg richting de Grote Oceaan zou stromen, en zo de gronden van het binnenland van Peru vruchtbaar maakte. Geweldig om te zien, hoe ingenieus ze in die tijd al waren, zonder alle moderne technologieën en gereedschappen van tegenwoordig.

We stappen de bus weer in om richting de kust, Trujillo te rijden. We besluiten om in het vissersdorpje ernaast, Huanchaco, oftewel surfersparadijs een bedje te zoeken. Naast de geweldige golven staat dit plaatsje bekend om de beroemde ruïnes van Chan Chan die op de Unesco werelderfgoedlijst staan. Dit was in de 15e eeuw de grootste stad in Zuid-Amerika tijdens het pré-Columbiaanse tijdperk.

De volgende bestemming wordt Huaraz, maar omdat dit met de bus ongelofelijk ver is, overnachten we ergens halverwege in Casma. Heel veel toeristen die we tegenkomen reizen ’s nachts, zodat langere afstanden afgelegd kunnen worden, maar omdat we erg genieten van alle verschillende landschappen, hebben we besloten om dit niet te doen, met name ook omdat we alle tijd hebben. In Huaraz hebben we de fantastische hike naar Laguna 69 gemaakt (zie hier het adembenemende verslag van deze wandeling).

In elk plaatsje is het weer een zoektocht naar de juiste bus om weer verder te reizen. Het is verstandig om dit een dag van tevoren te regelen. Want de bussen zitten telkens weer stampvol. Als je geluk hebt, heeft het plaatsje een Terminal Terrestre, een megagroot busstation, waar alle busmaatschappijen zijn vertegenwoordigt en je dus van hokje naar hokje kunt, om de beste tijd en prijs te vinden. Huaraz heeft deze echter niet, maar al rondlopend en shoppend vinden we al gauw de bus die ons de volgende dag naar Lima gaat brengen.

De rit is weer geweldig. We hebben een fantastisch uitzicht op de hele Cordillera Blanca en na acht uurtjes arriveren we ’s avonds in de hoofdstad van Peru, Lima. Het hostel dat we van tevoren hadden uitgezocht, blijkt dicht te zijn. De taxichauffeur probeert ons te helpen door bij andere hostels te informeren. Maar deze zijn ons allemaal een beetje te duur. Vandaar dat we een backpackershostel proberen. Deze heeft plek, en omdat het al laat wordt besluiten we hier de nacht door te brengen. Eentje om niet te vergeten. Een dronken personeelslid komt namelijk ’s nachts onze kamer binnenvallen, omdat ie dacht dat de kamer leeg was. O ja, en dan vergeet ik nog die mega kakkerlak die over Bert z’n rug liep en ons bed heen liep. Jak!! ’s Ochtends dus snel een andere hostel opgezocht! Lima is niet een hele bijzondere stad. Omdat we ondertussen wel genoeg kerken en plazas hebben gezien, genieten we vooral van de boulevard langs het strand en een heel goed visrestaurant, waar we onze eerste nationale drankje van Peru bestellen, de Pisco Sour. Heerlijk! In Lima staan we voor een groot dilemma. De volgende bestemming Cusco ligt namelijk op meer dan 20 uur rijden met de bus. En ja, we willen zo veel mogelijk van de omgeving zien, maar dit gaat ons toch wat te ver. Omdat een vliegticket bijna net zo duur is, en maar 1 uurtje in beslag neemt, besluiten we, zonder er twee keer over na te moeten denken, om een vliegticket te boeken.

Cusco is het startpunt voor Machu Picchu. Zoals jullie al hebben kunnen lezen, was dit een geweldige ervaring. It’s Magical! Zie hier het verslag met de fantastische foto’s. De terugreis naar Cusco verliep niet zo soepel. Vanwege demonstraties in Cusco, dit keer tegen de hoge benzineprijzen, kon er geen verkeer in en uit Cusco rijden, waardoor er geen enkele bus te bekennen was in Ollantaytambo. Gelukkig kwamen we twee jongens tegen uit Lima, die ook naar Cusco wilden en die een taxi hadden geregeld. Deze taxichauffeur wist wel een binnendoor weggetje, en zo konden we de taxi delen. Het was een leuke rit, de jongens wilden alles van Nederland weten en zij hadden allemaal tips voor goede restaurants. Zo zaten we die avond bij Chi Cha in Cusco. Een superfijn restaurant, van de Jamie Oliver van Peru, Gastón Acurio. Wat een smaaksensatie! Deze meneer heeft ervoor gezorgd dat de Peruviaanse keuken wereldwijd op de kaart is gezet. En we moeten zeggen dat we erg onder de indruk zijn. Helaas worden veel ingrediënten die worden gebruikt allemaal maar in Peru geteeld, en zijn deze in Europa niet te verkrijgen. Het toetje dat we hier hebben gehad, kunnen we echter wel maken, dus die houden jullie tegoed!

Van Cusco rijden we met de bus richting Puno. Dit ligt op de grens met Bolivia aan het Titicacameer. Dit meer is gigantisch groot, ongeveer een kwart van Nederland. Hoewel we helemaal niet van plan waren om naar Bolivia te gaan, besluiten we om dit toch te doen, voornamelijk op aanraden van andere reizigers die allemaal zeggen dat het eilandje in het meer aan de Boliviaanse kant een echte aanrader is. Dus we gaan de volgende dag probleemloos de grens over. Holanda? Ah, bueno, BAM stempel in het paspoort. Als Amerikaan heb je het toch wat lastiger. Amerikanen moeten eerst 135 dollar neerleggen, voordat ze binnen mogen komen. We rijden eerst door naar de hoofdstad La Paz, om toch nog ietsie meer van Bolivia te kunnen zien. In Bolivia hebben ze iets met hoog in de lijstjes staan qua hoogte, want zo is het Titicacameer het hoogst commercieel bevaarbare meer ter wereld op een hoogte van 3812 meter boven de zeespiegel en is La Paz de hoogste (onofficiële) nationale hoofdstad van de wereld met een hoogte varierend van 4058 tot 3100 meter. Het ligt dus in een vallei, wat het aanblik bij binnenkomst indrukwekkend maakt. We bezoeken de bekende heksenmarkt, waar je o.a. lama foetussen en gedroogde kikkers voor allerlei rituelen kunt kopen en struinen verder door allerlei straten op zoek naar leuke cafeetjes en restaurantjes. Eén van die restaurantjes wordt gerund door een Nederlander, en zo eet ik midden in La Paz hutspot met een oer-Hollandse gehaktbal, feest! Genoeg La Paz, terug naar het Titicacameer. Onderweg moeten we net als op de heenweg, even uit de bus, om het meer over te steken. De bus gaat op een vlot (zodat als de bus zinkt, wij niet mee onder gaan), terwijl wij even de benen kunnen strekken, een bezoekje aan het toilet kunnen brengen en vervolgens ook naar de overkant worden gebracht met een klein speedbootje.

Het plan (ja, soms maken we plannetjes) was om een nachtje op het eiland Isla del Sol door te brengen, maar omdat het hotelletje in Copacabana zo fijn is, besluiten we om er gewoon een dagtripje van de te maken. ’s Morgens om half negen stappen we op de boot om na 2 1/2 uur varen aan te komen in het noorden van het eilandje. Hier beginnen we de wandeling over het eiland naar het zuiden, waar we aan het eind van de middag weer op de boot kunnen stappen. Dit eiland wordt door de mythologieën beschouwd als de geboorteplaats van de Inca. We komen onderweg veel Inca ruïnes tegen. Het is weer een mooie wandeling met mooie uitzichten op het magische Titicacameer.

Terug in Peru, slapen we weer een nachtje in Puno en rijden we vervolgens naar Arequipa. Hier bezoeken we de ‘Monasterio de Santa Catalina’, een nonnenklooster die geweldig veel indruk op ons maakt.

Vanuit Arequipa bezoeken we de Colca Canyon. We laten wat spullen achter in Arequipa, zodat we wat lichter reizen. We gaan namelijk een meerdaagse wandeling maken. Onderweg naar de Canyon komen we honderden Alpaca’s tegen langs de kanten van de weg. De Colca Canyon is meer dan twee keer zo diep als de Grand Canyon, is veel groener (er wordt veel fruit en groente verbouwd) en tevens bewoond. We slapen een nachtje aan de rand van de Canyon in Cabanaconde, voordat we de tocht, voor de ezeltjes aan, naar beneden maken. Na ruim vijf uur lopen, komen we aan in Sangalle, oftewel de Oasis, waar we een welverdiende duik in het zwembad kunnen nemen. Maar wie omlaag gaat, moet ook weer omhoog. En de zijkanten mogen dan niet superstijl zijn, het pad hebben ze wel lekker stijl ontworpen. Jeetje, 3 uur alleen maar omhoog klimmen. Onze benen voelen als dynamiet als we eindelijk boven zijn. Gelukkig heeft ons hostel in Cabanaconde hangmatten, waar we de rest van de middag in doorbrengen samen met Cholita de hond.

De volgende ochtend moeten we vroeg op, om de bus van 6 uur (de bus van 7 uur reed helaas niet) te halen richting het Cruz del Condor uitkijkpunt. De ‘Andean Condor’ heeft een vleugelwijdte van 3,2 meter, de grootste van alle landvogels. Het is op zich een lelijk beest, maar omdat we zo dichtbij staan, vliegen ze een paar keer vlak boven ons lang, wat een fantastisch gevoel geeft! Het korte filmpje wat ik heb gemaakt, zal ik binnenkort eens uploaden.

Nadat de condors uitgevlogen zijn en we het marktje met de vrouwen in typische Colca klederdracht hebben bezocht, pakken we de bus weer richting Arequipa. Hier slapen we nog twee nachten, waardoor we tijd hebben om nog even de was te doen en de ijskoningin van Arequipa, Juanita te bezoeken. Dit meisje werd in 1995 gevonden op de berg Ampato in de Andes en is ergens tussen 1450 en 1480 geofferd aan de Inca goden. Voor de geïnteresseerden (echt een aanrader!), het hele verhaal over dit meisje, kun je hier lezen. De laatste avond in Arequipa hebben we culinair afgesloten. We hadden gereserveerd bij restaurant Zig Zag en Bert moest hier “Bijna in de zwembroek” heen. Door een communicatiefoutje zou onze was namelijk niet om 5 uur arriveren, maar om 9 uur ’s avonds. En je raadt het al, alle ‘normale’ broeken van Bert (2 welgeteld) zaten in de was, waardoor hij alleen nog maar een zwembroek in de tas had. Gelukkig heeft Guillaume, de man die het hostel waar we verblijven runt, speciaal voor ons de was opgehaald, en zo kon Bert gelukkig in normale broek, naar het restaurant. Hier hebben we ontzettend lekker gegeten. We hebben de specialiteit van het huis besteld, namelijk 3 stukjes vlees, alpaca, rund en varken op een steengrilletje. En we hebben onze vingers erbij afgelikt.

De zwembroek kon dus weer in de tas, maar niet voor lang. We gaan namelijk morgen naar de GALAPAGOS EILANDEN (verrassing 1)!! We hebben twee lange reisdagen achter de rug om van het zuiden van Peru weer terug in Guayaquil, Ecuador te komen. Welgeteld 4 taxiritjes, 2 vluchten en een busrit van 13!! uur. Je moet er wat voor over hebben en zo zitten we opnieuw weer “Bijna in de zwembroek..”.